ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΕΣ ΡΑΓΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΙΑΚΟ ΜΕΤΩΠΟ.

Τα αυτοκίνητα φράζουν την πρόσβαση στη θάλασσα.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπρούσαλης*

Έχει γίνει πολύ συζήτηση για τον τρόπο που θα μπει το σύγχρονο τραίνο στην Πάτρα. Στο θέμα είχαμε αναφερθεί και σε παλιότερο άρθρο μας με τίτλο «Οι περιττές υπογειοποιήσεις είναι για τους τυφλοπόντικες».

Με το επιχείρημα ότι θα αποκοπεί η Πάτρα από το παραλιακό της μέτωπο κάποιοι ζητάνε πανάκριβες δαπάνες εκατοντάδων εκατομμυρίων είτε για να υπογειοποιηθεί η γραμμή είτε για να εξοβελιστεί το τραίνο μακριά, πίσω κι έξω από την πόλη. Στην τελευταία άποψη έχει δυστυχώς προσχωρήσει (αβασάνιστα πιστεύουμε) και η δημοτική αρχή της πόλης. Έτσι το τραίνο, το κινούμενο σε ελεγχόμενη σταθερή τροχιά και με χαμηλή ταχύτητα (μέσα στην πόλη) δεν αντιμετωπίζεται ως φορέας πολιτισμού αλλά ως ανεπιθύμητος εισβολέας. Ταυτόχρονα υποβαθμίζεται η σημασία των επικίνδυνων οδικών αρτηριών και η ανεξέλεγκτη διαρκής και πυκνή κυκλοφορία των αυτοκινήτων που συνιστούν τον πραγματικό μετωπικό φράχτη απαγόρευσης της οριζόντιας επικοινωνίας σε μια πόλη. Για αυτά στη χώρα μας ποτέ δεν ζητιούνται «υπογειοποιήσεις», αλλά μόνο για τα φιλικά στο περιβάλλον μέσα σταθερής τροχιάς.

Με συνεργασία όμως τριών Πανεπιστημίων (Ζυρίχης, Πάτρας και ΕΜΠ) έχει κατατεθεί μια αξιόλογη διεπιστημονική πρόταση για την επιφανειακή διέλευση του τραίνου στην Πάτρα. Με την παραπάνω πρόταση συνδυάζεται η λειτουργία και της υπάρχουσας προαστιακής μετρικής γραμμής με τη νέα «κανονική» γραμμή και η σύνδεση με το λιμάνι.

Επειδή θεωρούμε ότι είναι αυτονόητη η αναγκαιότητα σύντομης ολοκλήρωσης του ΠΑΘΕΠ είμαστε βέβαιοι ότι τελικά στην Πάτρα δεν θα κυριαρχήσουν ιδεοληψίες αλλά ο ορθολογισμός που δεν θα παραπέμψει τη σιδηροδρομική σύνδεση της πόλης στις καλένδες.

Παρουσιάζουμε λοιπόν φωτογραφικά ένα εφαρμοσμένο παράδειγμα από την ίδια τη χώρα μας. Πρόκειται για την αρμονική λειτουργική και αισθητική συνύπαρξη ενός μέσου σταθερής τροχιάς με την απρόσκοπτη πρόσβαση των πολιτών στο παραλιακό μέτωπο του Σαρωνικού.